Μετά από σχεδόν οκτώ χρόνια ήρθε η ώρα να γράψω την τελευταία σελίδα στο φωτογραφικό μου ημερολόγιο. Με την επιλεγμένη από τη σημερινή σοδειά εικόνα, όπως πάντα, αλλά και μ' αυτό το σύντομο κείμενο. Μου προσέφερε πολλά αυτό το blog στο φωτογραφικό μου ταξίδι, αλλά εδώ και καιρό έχει αρχίσει να γίνεται άγκυρα που με κρατά ακίνητο. Θα κλείσω λοιπόν με δύο φράσεις τις οποίες σταχυολόγησα από ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ που είδα πρόσφατα, για δύο από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα: τον δικό μας- και πολύ αγαπημένο μου- Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Πορτογάλο Fernando Pessoa. Στοχάζονται πάνω στην τέχνη τους κι οι δυο κι αναρωτιούνται:
"What is the writing of poetry, but a confession that life isn't enough? " (F. Pessoa)
"But the thought crosses my mind: doesn't Art always lie? Or rather when Art lies the most, isn't it then that it creates the most? " (Constantine P. Cavafy )
"What is the writing of poetry, but a confession that life isn't enough? " (F. Pessoa)
"But the thought crosses my mind: doesn't Art always lie? Or rather when Art lies the most, isn't it then that it creates the most? " (Constantine P. Cavafy )
