(άλλο ένα) παιχνίδι με τα σύννεφα...

Το διάβασα πρόσφατα, αλλά ήταν λες και το είχα στο μυαλό μου από πάντα:

«Οι εικόνες μου ήταν σουρεαλιστικές απλά υπό την έννοια ότι η οπτική μου αποκαλύπτει την φανταστική διάσταση της πραγματικότητας. Η μόνη μου βλέψη ήταν να εκφράσω την πραγματικότητα, διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σουρεαλιστικό από την ίδια την πραγματικότητα.. Αν η πραγματικότητα αδυνατεί να μας γεμίσει με απορία, είναι γιατί έχουμε πέσει στη συνήθεια να την βλέπουμε συμβατικά.»

Gyula Halasz(Brassaι)

Ηλία, Ηρακλή, χάρηκα πολύ που σας είδα σήμερα...

Όταν φωτογραφίζω θέλω να έχω ένα κεφάλι άδειο, καθαρό,κι ορθάνοιχτα μάτια. Κανένα προαπαιτούμενο, καμιά ιδέα, να βγαίνω απ΄το σπίτι και να αφήνω να με οδηγήσει το πρώτο τσαχπίνικο σύννεφο που θα δω στον ορίζοντα.
Κουράστηκα να μιλάω για φωτογραφία, σιχάθηκα να παρακολουθώ συζητήσεις
για τη φωτογραφία. Θες να μου μιλήσεις για φωτογραφία; Θες να μου μιλήσεις για σένα;
Δείξε μου τι φωτογράφησες σήμερα...

Ομαδικό πορτρέτο...

Μια για τον G.W., έτσι, για να πάει καλά το 2012...




edit: Ντίμη, την άλλαξα τη φωτο. Είχες δίκιο, η κυρία σε όρθιο κάδρο δείχνει καλύτερα... :-)